Ziyaret Bilgileri
Aktif Ziyaretçi2
Bugün Toplam3
Toplam Ziyaret752973
Bağıntılar
Cücüğü Çullu Dağı
Fotograf - Kuddusi Şen. Yıllar önce çekmiş olduğu bu fotografla aşağıdaki tadımlığı süslemiş olan Kuddusi Şen'e çok teşekkür ederiz!
kosektas.net 
Biraz gerçek, biraz söylence; Köşektaş’ın güney yönündeki dağın adı “Cücüğü Çullu” dağıdır. Yüksekliği, her yerine traktör gibi araçlarla gidilebilindiğine bakılacak olursa, aşınmış bir tepedir. Güney yamaçlarında Büyükkışla, İğdelikışla, Kuyulukışla, batısında Aşağıbarak köyleri, doğusunda Sarılar kasabası bulunmaktadır.

Yaşlıların anlattıklarına göre; Köşektaş Köyü kurulmadan önce, dağın kuzey yamaçlarından Uçkuyu’ya değin uzanan yerler Baraklılarınmış. Baraklılar, mayıs ayı başlarında bugünkü Sivribağ çevresine, evlerinde neleri varsa; koyun, kuzu, keçi, oğlak, tavuk hatta civcivlerini de alarak  yaylaya  göçerlermiş.

Bazı yıllar, mayıs ayında yaman soğuklar olduğundan, ağaçların çiçek ve meyvelerini bile don vururmuş. O soğuklarda cücükler ölsün mü? Onların da sırtlarına çul dikerek korumaya çalışırlarmış.

Dağın adı, cücüklerin üstüne örtülen çuldan gelir, derler. Kimbilir belki de uzaktan öyle görünüyordu. 

Cücük: Civciv.

Celalettin ÖLGÜN

Şiirlerle Şenlendik - 36. Bölüm

ŞİİRLERLE ŞENLENDİK - 36. BÖLÜM

"Şiirlerle Şenlendik" adlı yazı dizimizin 36. bölümünü
siz ziyaretçilerimize sunmanın kıvancını yaşıyoruz!
kosektas.net

Şair Dr. Salim ÇELEBİ

20 Kasım 2015, Cuma

Şiirlerle Şenlendik, 36 - Anadolu -I

1960'lı yıllardan başlayarak, büyük kentlere ve yurt dışına büyük göçler oldu Anadolu'dan. Ya okumak amacıyla, ya da karnını doyurmak için; çiftini, çubuğunu ve köyünü terk etti yoksul Anadolu halkı. Gurbet ellerde aradı ekmeğini ve geleceğini.

1920'li yıllar, Cumhuriyetin kurulması ve organizasyonu ile geçti. 30'lu yıllardaki kapitalizmin genel ekonomik bunalımı, belini büktü Anadolu halkının. 40'lı yıllarda meydana gelen İkinci Dünya Savaşı ise yoksulluğu katmerleştirdi.

Bazı hastalıkları bir yana bırakacak olursak, gözbebeklerimiz ışığın şiddetine göre konumlanırlar. (vaziyet alırlar.) Fazla ışıklı ortamlarda gözbebeklerimiz küçülür, karanlıklarda ise daha iyi görebilmek için (daha fazla ışık alabilmek için) büyürler. Esas soru ve sorun açların gözbebekleridir. Açlığa mahkum edilmiş insanların gözbebekleri büyür mü, küçülür mü?

AÇLARIN GÖZBEBEKLERİ

Değil birkaç
            değil beş on
                      otuz milyon
                                         aç
                                            bizim!

Onlar
       bizim!
Biz
   onların!
Dalgalar
           denizin!
Deniz
       dalgaların!

Değil birkaç
            değil beş on
                    30.000.000
                             30.000.000!
Açlar dizilmiş açlar!
Ne erkek, ne kadın, ne oğlan, ne kız
sıska cılız
          eğri büğrü dallarıyla
                          eğri büğrü ağaçlar!
Ne erkek, ne kadın, ne oğlan, ne kız
                                     açlar dizilmiş açlar!

Bunlar!
Yürüyen parçaları
o kurak
         toprakların!

Kimi
     kemik
            dizlerine vurarak
                                    yuvarlak
                                           bir karın
                                                        taşıyor!

Kimi  
     deri... deri!
Yalnız
       yaşıyor
                 gözleri!
Uzaktan
simsiyah sivriliği
nokta nokta uzayıp damara batan
kocaman başlı bir nalın çivisi gibi
deli gözbebekleri,
                          gözbebekleri!
Hele bunlar
hele bunlarda öyle bir ağrı var ki,
bunlar
         öyle bakarlar ki!...
Ağrımız büyük!
                         büyük!
                                   büyük!
Fakat  
artık imanımıza inemez tokat!
Demirleşti bağrımız,
çünkü ağrımız
                       30.000.000
                                  deli gözbebekleri!
                                                   Gözbebekleri!
Ey
beni
ağzı açık
dinleyen adam!
Belki arkamdan bana
bu kalbini
haykırana
              "kaçık"
                    diyen adam!
Sen de eğer
ötekiler
         gibi kazsan,
                bir mana
                         koyamazsan
                                         sözlerime
bak bari gözlerime;
bunlar:
Deli gözbebekleri!
                        Gözbebekleri!

Güneş Kartalkaya'dan Doğar



Güneş Kartalkaya'dan Doğar
İbrahim ÇÖL

Her yerde bir kartalkayası vardır. Bizimki hepsinden sıcak ve yumuşaktır.

Güneşin Kartalkayadan doğduğu zamandı. Sabahları sırtlarında bütün kitapları. Küçücük dev sanılan adımları… Okula ilk gelmenin ilklik heyecanı, coşkusu… Güneşle ısınan ve ısıtan duygu… Ana yüzüne ilk gülüşteki ananın mutluluğu.

Derste nasıl bulduklarını hâlâ anlayamadığı hep birlikte öğrenme arzusu… Nerden ve nasıl oluştu. Ya da nasıl oluşturuldu.

Sabahın güneşi yalarken karşı bağın zerdalilerini, ısınır derslerimizdeki kabarmış bilgi açlığı…

Yeniden açmış doğa. Tüm cömertliği ile yeniden oluşur börtü böcek ve çiçekler. Toprağa karışmış, gerinir kirpi ve tosbağalar.  Kıdemli toplama kampı gözcüleri yercüğürceler. Oradan buraya kayarken kuyruğunu kaybeden diyetçi kelenkesteler.

Her teneffüs yonca bahçesi karıklarda karakucak güreşi. Zeytinyağı  ter. Zil çalar sivrinin üzerindeyken güneş.

Huysuz Arap ve İngiliz tayları gibiydiler. Tayfur, Yunus ve Serkan. Çantalarını ne ederlerdi bilmem. Okul hademesinin kolu daha sallanmadan zil çalardı içlerinde. İyi geçmiş hem öğretmeni hem de çocukları doyurmuş ders günü. Ünlü öğretmende bir şey demezdi bu aceleciliğe. Koşarken  dikilen yeleleriydi alnında Yunusun.

Uzun kış bitmiş, kar yumuşatmış kabaran topraktı tarlalar. Keliler merdiven basamağı, yün yataklardan. Eğrilen yol  bile kadifeden. Koyaklarda küçük ak birikintiler bozuyordu kahverenginin bütünlüğünü. Kendi gelen ekin ve taze tek tük çimenlerdi yeşil. Öksüz oğlan çiçeği çiğdem nevruz ve çalık bozu doğanın süsü…

Bizimkiler süvarilerinin zafere alışkın tayları gibi fırladılar. Altlarındaki toprağa her basışlarında bilmiyorlardı dünyanın en uygun kulvarında olduklarını.
İlk gören ilk koparan olmak ne mutluluktu çiğdemi nevruzu. Zafer sarhoşluğu  muydu ne… dikilmeden ikincisine kopuş… Güneş sivriye urgan boyu kalır, serinlik ve loşluk hatırlatır geri dönüşü.

Susaşır terler miydiler.

Nasıl uçarlardı gelişlerinde.

Kıyınardından köye süzülen kartal gibiydiler.

Gökkıyı, sualgın, acı, yalnızmezer, üçkuyu, kızltepe, eskibağlar, duranın çeşmesi, sivri, balitepesi, bitli…

Özgürlük bu olsa gerek.

Yoksa özlem mi…

İbrahim ÇÖL