Ortaokulda öğrenciyken Yozgatlı bir arkadaşım, cebinden çıkardığı, baş ve son sayfaları yırtık bir kitaptan (Ders kitabı değil.) aşağıdaki şiiri okumuştu.

          SORMA HOCAM

Bana sual sorma, cevap müşküldür
Her sırrı ben sana açamam hocam;
Hakkın hazinesi darı değildir
Cami avlusunda saçamam hocam.

Kaydı ahiretle düşmem mihnete,
Ben burda memurum şimdi hizmete;
Hayvan otlatırken gidip cennete
Sana hülle donu biçemem hocam.

Miracı anlatma, eşek değilim
Bildiğin kadar da melek değilim;
Günahkâr insanım, ördek değilim
Bu ağır gövdeyle uçamam hocam.

Halka korku verme velvele salıp
Dünya ve ahiret bu köhne kalıp;
Ben softa değilim cübbemi alıp
İmaret imaret göçemem hocam.

Ölümden ürker mi tez ölen kimse?
Çoktan mazhar oldum ben hak nefese;
Bu demi sürerken ecel gelirse
İşimi bırakıp kaçamam hocam.

Şarabı men etme, o değil hüner
Âşık’ım, bâdesiz pek başım döner;
Gönlümde muhabbet ateşi söner
Özrüm var, sade su içemem hocam.

Nâr-ı cehennemi önüme serme
Günahımı döküp kaygılar verme;
Kitapta yerini bana gösterme
Ben pek o yazıyı seçemem hocam.

Feylesof Rıza'yım dinsiz anlama
Dini ben öğrettim kendi babama;
Her ipte oynadım cambazım amma
Sırat köprüsünü geçemem hocam.

Fotokopinin olmadığı o yıllarda şiiri defterime yazmış, defalarca okumuştum. Bir farklılık vardı bu şiirde. Çoğumuzun, büyüklerimizden duyarak öğrendiğimiz, yörelere göre de farklılıkları olan inanç değerlerimiz sorgulanıyordu. Karşı duruş vardı; o günlerde öğretilene ve algılanana. Darı gibi saçılan Hakkın hazinesi... Cennet-Cehennem... Ölümle korkutma... Miraç... Men edilen şarap... Günah-Sevap... Ecel...