Aktif Ziyaretçi | 1 |
Bugün Toplam | 115 |
Toplam Ziyaret | 598733 |
Yeterli beslenmeyi, barınmayı, nitelikli eğitimi imkânsız kılan, borç ve faturaları ödeyememe korkusuyla insanın aklını başından alan gelir adaletsizliği ve yoksulluğun, sağlığı, mutluluğu mahvettiğine dair araştırmaların sayısı giderek artıyor.
Yoksulluk beraberinde, artan hastalanma, sakat kalma ve erken ölüm riskini getirirken, kaliteli tedavilerden yararlanma şansını azaltıyor.
Yoksullukla birlikte eğitim düzeyi düşüyor, şiddet düzeyi yükseliyor.
Çocuklar için yoksulluğun uzun vadeli zihinsel sağlık etkileri daha da endişe verici.
Ailelerinin yoksulluk nedeniyle yaşadığı yoğun stres ve travmaya maruz kalmaları, çocukların beyin gelişimini, hatta genlerini kalıcı olarak etkileyen zararlı stres hormonlarını tetikliyor.
Yalnızca fiziksel gelişimlerini değil, zekâ ve öğrenme kapasitelerini de sınırlandırıyor.
Çocuk gelişimine verdiği zarar o denli büyük ki, artık yoksulluğun erken dönem etkileri bir çocukluk hastalığı olarak tanımlanıyor.
‘Applied Research in Quality of Life’ dergisinde yayınlanan bir araştırmaya göre, ekonomik ve siyasi özgürlükle mutluluk arasında güçlü bağlar var.
Araştırıcılar özgürlüğü, ‘seçme imkânı’, mutluluğu ise ‘yaşamın öznel keyfi’ olarak tanımlıyor ve şöyle diyorlar:
“Siyasi özgürlük arayışının nedenlerinden biri, özgürleşmenin daha fazla sayıda insanın mutluluğuna katkıda bulunacağı inancıdır. Bu inancın arkasındaki teori ise yaşamımızı istediğimiz biçimde yönlendirdiğimizde, daha doyurucu yaşamanın mümkün olmasıdır.”
Bu saptamalara katılmamak mümkün mü!
Mutluluk, ekonomik ve siyasi özgürlükten beslenir; sağlığımızın düzeyini belirler...
Yoksulluk yalnızca parasızlık değil, kişinin insan olarak kendi potansiyelini gerçekleştirme imkânına da sahip olmaması demektir.
Ve insanların büyük çoğunluğu, yeterli kaynaklara sahip olup özgür seçimler yapabildikleri sürece, kendi mutluluklarını tasarlama yeteneğine sahiptirler.
Dr. Şafak Nakajima
Ferihan Hanımla ilk karşılaştığımız günü hatırlayamıyorum. Hatırlayamam; çünkü o da her gün muayene ettiğim onlarca hastadan biriydi. Fakat Ferihan Hanım, ilk kez 1986 yılında, hastalanan annesini muayene etmem için evlerine davet edildiğimde tanıştığımızı söylüyor.
Öğretmen ve doktorum; edebiyat tarihçisi değilim. Edebiyat Tarihçisi olmak gibi bir niyetim de yok. Ama edebiyatçılarımızın o ilginç yaşantılarından seçilen hoş kesitler herkesçe okunmalı. Yazılanların bir kısmına zaten internetten erişebilmek mümkün, fakat bazıları ilk kez KÖŞEKTAŞ KÖYÜ BİLGİSUNUM SAYFASINDA yayınlanacak. Bu nedenle okuyacaklarınız ve köyümüz bilgi sunum sayfası, gelecekte, edebiyat tarihçileri için bir kaynak olarak gösterilebilir.
Birkaç ay süren birkaç sürgün dönemini saymazsak, tam 27 yıl hekimlik yaptım Dikilide. Dile kolay, bir insan ömrünün üçte biri! İlk geldiğim 1983 yılında nüfusu 8000 iken, bugünkü nüfusu 18000. (Yaz nüfusu ise 200.000 den fazla.) Biz yaşlandık, Dikili büyüdü. Biz yaşlanmaya Dikili de büyümeye devam edecek.
Emekli Öğretmen Ferihan Hanım ve eşi Emekli Albay Hamit Arcan, Dikilinin Cumhuriyet Mahallesinde mütevazı bir evde otururlardı. Dubleks binanın iki girişi olmasına rağmen, balkona bitişik olan kapı daha çok kullanılırdı. Nasıl kullanılmasın, diğer kapının önünde, bazen üstü naylonla örtülü bazen de görülebilen, sökülmüş motosiklet parçaları vardı ve geçişi engelliyordu.
Hamit Albay, ikinci dünya savaşında kullanılmış olan,1937 model Rus malı motosikleti, 1948 yılında satın almış, yıllarca kullanmış ve Dikiliye de 1976 yılında sepetli bu motosikletle gelmişti. Yıllar sonra, motosikletin tüm parçalarını sökmüş, çürüyen veya yeterince görev yapmayan parçalarını değiştirmek istiyordu. Tek bir ideali vardı: Motosikleti onarıp çalışır duruma getirdikten sonra, üzerine atlayarak İstanbul’a gitmek ve sergilemesi için Rahmi Koça teslim etmek. Edemedi, 2012 yılında 87 yaşında vefat etti Hamit Albay.
İlginç bir insandı: Otoriter, yufka yürekli, yardımsever…
22 Şubat 1962 ve 20 Mayıs 1963 Talat Aydemir ayaklanmalarının öncüleri arasında yer alan ve daha sonra idam edilecek olan Binbaşı Fethi Gürcan’ı, yargılanması için uçağıyla Ankara’ya götürdüğünü acı çekerek anlatırdı.
Her subay gibi doğuda da görev yapmıştı: Erzurum Kandillide. “Ben, bir ilkim,” derdi Hamit Albay. “ Kandilli ’de görev yaparken, genelkurmaydan misafirler geldiğinde, tayyaremle Şıh Gölüne balık tutmaya giderdim. Anason spor balıksız olmuyor doktor…”
|
Okumuş yazmışların bir görevi olmalı: Bu olağanüstü baskıcı,
müstebit iktidarın yarattığı ortama alışmayı önlemek!