Ma.Zi-1945
Baykuş Dağları ve İkinci Dünya Savaşı'nın sırları…
Şair Dr. Salim Çelebi’nin kızı Çağdaş Lara Çelebi’nin yazmış olduğu “Ma.Zi-1945” adındaki bu roman, kendi alanında dünya literatüründe bir ilk! Romanın konusu gerçek olaylara dayanıyor ve yaklaşık üç çeyrek asırdır bir sır gibi duran bir konuya ışık tutuyor!
kosektas.net
Köyümüz bilgisunum sayfası kosektas.net, Ma.Zi-1945 adındaki bu kitabı, ilgi duyan on ziyaretçimize ücretsiz ulaştıracaktır!
Kitap talebi için tıkla
II. Dünya Savaşı sürerken 1943 senesinde Nazilerin, biri Ksiaz Kalesi’nin altında ve diğerleri Baykuş Dağları’nda olmak üzere Aşağı Silezya’da inşa
etmeye başladıkları kilometrelerce karelik büyüklüğündeki yedi devasa yeraltı kompleksi ve tünelleri, günümüzde hâlâ gizemini korumaktadır. Toplama kamplarından getirilen esirlere yaptırılan projeye, büyüklüğünün yanı sıra, gizliliğinden dolayı kod adıyla bahsedilmesi gerektiğinden, Almancada “dev” anlamına gelen Der Riese ismi verilmiştir. Ne amaçlı yapıldıkları tam olarak bilinmese de tesisin, silah üretimi için tasarlandığı veya karargâh olarak planlandığı tahmin edilmektedir.
Özellikle ilk ihtimalin üzerinde duran uzmanlar, yeraltı tünellerinde nükleer silahların, V1 ve V2 roketlerinin, yerçekimi karşıtı çeşitli deneylerin yapıldığını ve hatta “çana” benzediği için Die Glocke adı verilen bir makinenin test edildiği tezleri üzerinde durmaktadırlar. Ma.Zi-1945 romanı, dönem Almanya’sında yaşananları, bu esrarengiz projeye katılan bir makine mühendisi olan Matthias ve onun yakın dostu Thomas aracılığıyla tanıştığı iki Yahudi kız kardeşin başlarına gelenler çerçevesinde ele almaktadır.
Ma.Zi-1945 l Çağdaş Çelebi l ISBN: 9786253911133
Yayınevinin kitap tanıtım bültenidir.
 |
Vahdettin Şen |
Köyde herkes onu Cülü ebe diye bilir. İsmini bilenler ona Şavga karı der. En yakın kardeşleri kütükte “Şefika” yazılı diye ondan bahsederken bizim Şefika derler.
Cülü ebe ayağına çevikti. Belki bunun için, belki de ufak tefek bir kadın olduğu için Cülü dediler adına. Her ne ise, ben ona masalcı ebe diyorum.
Köyde radyonun, televizyonun olmadığı yıllarda, uzun kış gecelerinde, tandırın başına toplanan çocuklara nineler, dedeler masal anlatırlardı.
O zamanlar; ’’Bir varmış bir yokmuş, Allahın kulu çokmuş, az demesi günah, çok demesi sevapmış’’ diye başlardı masallar.
Cülü ebenin masallarında her zaman kötüler yenilir, iyiler kazanırdı.
Can kulağı ile dinlerdik Cülü ebeyi. Bazı gecelerde bilmeceler sorardı; akla gelmedik, insanı düşündüren. Bazen tekerlemeler söylerdi; birem birem , ikem ikem, kamçı boylu kara diken, diye. Ağzımız açık, olanca dikkatimizle dinlerdik. Böyle bir Cülü ebeydi mahallede….
Cülü ebenin ağzı laf yapardı. Çok sayıda ağıtlar, türküler bilirdi. Belki okuması yazması da yoktu; ama çok bilgiliydi. Ameli ile olan atışmasını söylerdi, ezgisi ile; Nasıl oldu ebe, anlat derdik. Usanmadan, bıkmadan, sanki yeni bir olaymış gibi anlatırdı.
Olay şu şekilde gelişmiş:
Bir ilkbahar günü, bağ bahçe ekme zamanı, Ameli çıkmış Cülü ebeye gelmiş, salatalık tohumu istemiş. Cülü ebe ikiletmemiş, salatalık tohumunu vermiş. Aradan aylar geçmiş ama Ameli tohumun parasını vermemiş. Güz gelmiş, bahçeler bozulmaya başlamış, tohumun parası gelmemiş. Bir gün Ameli, eşeğine domates, salatalık, pancar, patates yüklemiş, bahçeden geliyormuş. Cülü ebe Ameli’yi yolda karşılamış ve şöyle demiş;
Kaldır gelin karayı,
Derin açtın yarayı.
Bahçeyi de bozdun,
Versene gayri parayı.
Ameli de cevaben:
Çektiriyon duvarı,
Attırıyon livarı,
Çekirdeğin acıymış,
Yiyemedik hıyarı.
demiş ve sürmüş eşeğini evine...
Cülü Ebe: Şefika Özüberk, Karayusuflu aile mensubu, Hiddet Özüberk’in eşi.
Ameli: Hacı Anşa (Ayşe Şahin, Mehmet Şahin’in eşi)
Livar: Bir çeşit silah
Hıyar: Salatalık
Vahdettin ŞEN, 10.03.2008
0 Yorum - Yorum Yaz
Köylünün yaşantısının, görünmez güçlere, efsanelere, mucizelere, mezheplere, tarikatlara, cemaatlara, kadere, uğura, muskaya ve hurafelere dayalı, akıl ve bilimsellikten uzak, körinançlar bütünü halindeki safsatalardan
Türk köylüsü, asırlarca ihmal edilmiş ve ona en ufak hizmet bile sunulmamıştır. Aslında Türk köylüsü zeki ve yaratıcı bir özelliğe sahiptir. Ancak, ne yazık ki, Türk köylüsünün bu özelliği, Osmanlı döneminde, değerlendirilememiştir.
Osmanlılar, Türk köylüsüne hizmet götürecekleri yerde, Arap – İslam ideolojisinin, kültür ve uygarlığının etki alanını daha da genişletmeye çalışmıştır.
Asırlardır köylülerimiz, vergi almaya, düşmana karşı savaş alanında kaynak olarak kullanılmaya yönelik canlı bir araçtı. Mutlu olmak şöyle dursun, insanca yaşamaktan uzak, köle gibi kullanılmak ve öyle yaşamak, köylülerimizin ve halkımızın değişmeyan kaderiydi. Dinsel yorumcu ve kadercilere göre, sanki Allah, onlara, ölünceye dek, hep köle gibi bir yaşam biçimi çizmişti. Zavallı köylülerimize ve halkımıza bu anlayış ve yanlışlar Allah buyruğu olarak gösteriliyordu. Bu buyruk köylülerimize özel olarak Allah tarafından gönderilmiş bir “ilm-i ilahi” olarak kabul ettirilmiş ve köylüler, ölüm ötesi –öbür dünya- ahiret yaşamının mutluluğu ile aldatılagelmişlerdir.
Köy Enstitüleri yüksek bölümüyle, yirmi bin öğretmeniyle, yetiştirdiği yazar, şair ve sanatçıları ile Türkiye’nin geleceği çok parlak gözüküyordu. Bu etkinlikle, tüm Türkiye’nin eğitimi – öğretimi Köy Enstitüleri eğitim metoduna dönüştürülecekti.
Batı tarihinde Fransa’da uygulandığı gibi, ne acıdır ki, Türk köylüsü ve halkına da uygulanmış olarak değerlendirilen Obskürantizm ve Obstrüksiyon olayı, yani köylünün ve halkın toplumsal gelişmesini engelleme yolu ile devleti daha rahat yönetme düşüncesi, Osmanlı döneminde de yaşanmıştır.
1950 DP (Demokratik Parti) döneminde de, aynı anlayış uygulanmaya konmuştur. Çünkü Köy Enstitüleri‘ni kapatmak, Obskürantizm ve Obstrüksiyon olayının ta kendisidir. Bu uygulama ile köylünün bilinçlenmesi önlenmek isteniyordu.
Köy Enstitüleri’nin etkinliği ile uyanan köylüler, kendi öz haklarına sahip çıkmaya, toprak ağaları ve köylüyü sömürmeye alışmış egemen sınıf ve devlet yöneticilerinin rahatı ve mutluluğu bozulmaya başlayınca, mutlu ve egemen kesim, Köy Enstitüleri’ne karşı cephe oluşturmuşlardır.
Köy Enstitüleri’ni kapatmak için çeşitli iftira ve entrikalar oluşturulmuştur. DP’li bir milletvekilinin Konya ilinin Durlas köyü halkına yaptığı konuşma şu şekildedir:
“Köy Enstitüleri’nde kız ve erkek öğrenciler birlikte eğitim görüyorlar. Bu nedenle, kız erkek birlikteliğinden dolayı, fuhuş olayı yaşanmaya başlanmıştır. Biz, DP iktidarı olarak, Köy Enstitüleri’nde okuyan kızlarınızı erkeklerden ayırdık. Onları Kızılçullu Köy Enstitüsü’nde topladık. Böylece kızlarınızın namusunu kurtardık.”
DP iktidarı, Köy Enstitüleri’nin kapatılışıyla birlikte; 1932 yılından itibaren Türkçe okunmaya başlayan ezanın yeniden Arapça okunmasını sağlayarak, Arap kültür ve uygarlığına yeniden dönüşün yolunu açmış, böylece Türk köylüsü ve halkının uyanışı önlenmeye çalışmış ve bunda da başarılı olmuştur.
Musa Kâzım Yalım,
1950 - 1951 Hasanoğlan Köy Enstitüsü Mezunu.
05. Ocak 2011