KÖŞEKTAŞ KÖYÜ BİLGİSUNUM SAYFASI

Ziyaret Bilgileri

Aktif Ziyaretçi	3
Bugün Toplam	189
Toplam Ziyaret	742714

Refah ve Özgürlük

Yeterli beslenmeyi, barınmayı, nitelikli eğitimi imkânsız kılan, borç ve faturaları ödeyememe korkusuyla insanın aklını başından alan gelir adaletsizliği ve yoksulluğun, sağlığı, mutluluğu mahvettiğine dair araştırmaların sayısı giderek artıyor.

Yoksulluk beraberinde, artan hastalanma, sakat kalma ve erken ölüm riskini getirirken, kaliteli tedavilerden yararlanma şansını azaltıyor.

Yoksullukla birlikte eğitim düzeyi düşüyor, şiddet düzeyi yükseliyor.

Çocuklar için yoksulluğun uzun vadeli zihinsel sağlık etkileri daha da endişe verici.
Ailelerinin yoksulluk nedeniyle yaşadığı yoğun gerginlik ve travmaya maruz kalmaları, çocukların beyin gelişimini, hatta genlerini kalıcı olarak etkileyen zararlı stres hormonlarını tetikliyor.
Yalnızca fiziksel gelişimlerini değil, zekâ ve öğrenme kapasitelerini de sınırlandırıyor.
Çocuk gelişimine verdiği zarar o denli büyük ki, artık yoksulluğun erken dönem etkileri bir çocukluk hastalığı olarak tanımlanıyor.

‘Applied Research in Quality of Life’ dergisinde yayınlanan bir araştırmaya göre, ekonomik ve siyasi özgürlükle mutluluk arasında güçlü bağlar var.

Araştırıcılar özgürlüğü, ‘seçme imkânı’, mutluluğu ise ‘yaşamın öznel keyfi’ olarak tanımlıyor ve şöyle diyorlar:
“Siyasi özgürlük arayışının nedenlerinden biri, özgürleşmenin daha fazla sayıda insanın mutluluğuna katkıda bulunacağı inancıdır. Bu inancın arkasındaki teori ise yaşamımızı istediğimiz biçimde yönlendirdiğimizde, daha doyurucu yaşamanın mümkün olmasıdır.”

Bu saptamalara katılmamak mümkün mü!

Mutluluk, ekonomik ve siyasi özgürlükten beslenir; sağlığımızın düzeyini belirler...

Yoksulluk yalnızca parasızlık değil, kişinin insan olarak kendi potansiyelini gerçekleştirme imkânına da sahip olmaması demektir.

Ve insanların büyük çoğunluğu, yeterli kaynaklara sahip olup özgür seçimler yapabildikleri sürece, kendi mutluluklarını tasarlama yeteneğine sahiptirler.

Dr. Şafak Nakajima

Son Sabah - Leyla Bayazıt



SON SABAH Leyla Uçar Bayazıt Bu öykü yaşanmış bir olay olup; Diyarbakır'ın merkeze bağlı Bağlar semtindeki Bağlar Sağlık Ocağına 75 m. uzaklıkta oturan 5 kardeşten biri olan 6 yaşındaki kız çocuğu Tenzile Erdoğan'ın aşısı yapılmadığı için Difteri (Kuşpalazı) hastalığına yakalanması ve sonunda ölmesini konu almaktadır. *Öykü, Leyla BAYAZIT tarafından kaleme alınmıştır.** Her sabah bütün kardeşler beşimiz aynı odada uyanırdık . Bu gün gözlerimi açtım başucumda sadece annem var. Gözlerinde bana her bakışındaki o sıcacık ışıkları görüyorum. Ama gözlerime öyle bir bakıyor ki Sanki O’nun canı benimkinden daha fazla acıyormuş gibi. Saçımı koklayıp, ellerimi öpüyor Gözümü açmaya çalışıyorum ama kapaklarını tartamıyorum. Yatıyorum ama o kadar yorgunum ki... Yorgunum, sanki evimizin az ötesindeki sağlık ocağının Bahçe duvarlarının etrafında koşturarak oyun oynamış gibi... Annem neden bu kadar üzgün acaba? Biliyorum aslında ben hastalandım diye; Ama nasılsa iyileşeceğim. Ne zaman iyileşeceğim acaba? İyileşip hastaneden eve gidince, Ablama sımsıkı sarılacağım. Onu yanaklarından koklayarak öpeceğim, Öpeceğim ki, yorgunluğu çıksın çünkü, Annem benim yanımda kalırken Evimizin bütün işlerini o yapmıştır, Çok yorulmuştur, Hem de hiç ders çalışamamıştır Ama olsun, O yine de sınıfta kalmaz, biliyorum... Bu sene üçüncü sınıfa geçer. Ben de seneye okula gidince, Ağabeyim gibi önce okumayı ben öğreneceğim ki, Öğretmen bana da hikaye kitabı versin. Bu kitabı önce eve gelip kardeşlerime okuyacağım ... Çok uykum geliyor... Uyumak istiyorum... Nefes alamıyorum. Bahçeye çıkmak istiyorum ama, konuşamıyorum... Bari camın yanına yaklaşsam... Şu burnuma kapattıkları şeyi çıkarsalar da... Saçımda, yanaklarımda, dudaklarımda kadife gibi bir şey dolaşıyor Bu, annemin eli olmalı Evet, evet... anne kokuyor bu annemin eli. Gözümü aralamaya çalışıyorum. Annem neden bu kadar panik ve telaşlı? Bembeyaz giyimli biri var yanımda Bu doktor olmalı. Benim hakkımda konuşuyorlar galiba, Anlayamıyorum... Annemin hıçkırıklarını duyuyorum. Annem ağlarken ben de çok üzülüyorum Anneciğim, ağlama annem.. Sesim çıkmıyor galiba. Sesimi duyuramıyorum. Sesim çıkmıyor ama, annem yanımda! Gözlerimi açıyorum annemin gözlerinin içine bakarak Ağlama!... demek istiyorum. Annem beni duyamadı ama, Anladı bak... Başörtüsünün uçlarıyla ıpıslak olmuş yanaklarını kuruluyor. Bana gülümsemeye çalışıyor Nefes alamıyorum... Nefes alamıyorum... Göz kapaklarımı tutamıyorum. Yanağıma annemin gözyaşı düştü... Bu kocaman hastaneye dün gelmiştik. Bugün 9 Ekim Pazartesiymiş. Biraz önce çok kalabalık bir grubun konuştuklarını duymuştum. Hepsi benim hakkımda konuşuyorlardı ve Birileri diğerlerine bir şeyler anlatıyordu. Gözümü tekrar açıyorum Kapının yanında birisi babama bir şeyler soruyor, Bir şeyler anlatıyor, Hiç AŞI yaptırmadınız mı? Hayır... Peki KUŞPALAZI diye bir hastalık duydunuz mu? Evet... Duymaya çalışıyorum, Anlamaya çalışıyorum Doktorun babamla ne konuştuğunu tam duyamıyorum ama... Anladığım kadarıyla eğer AŞI olsaymışım, Şimdi bu kadar hasta olmayacakmışım. Gözlerim kapanıyor... Açamıyorum. Etrafımda gene birileri var galiba birisi diğerlerine yine benden bahsediyor. "Tenzile ERDOĞAN 6 yaşında kız Bağlarda oturuyor Evleri sağlık Ocağına sadece 75 metre uzaklıkta" Gözlerimi açmaya çalışıyorum ama... Artık göz kapaklarım hiç kalkmıyor Nefes alamıyorum anne... Beni duyabiliyor musun? Ben senin yanımda olduğunu hissediyorum ama, Sesim çıkmıyor herhalde... Sen beni duyamıyorsun anne Bana cevap vermiyorsun Nefes alamıyorum... Sanki birileri boğazımı sıkıyor Uzakları görüyorum Çok uzakları Bulutlar, Bulutlar var orada ama, Ben neden nefes alamıyorum? Annem elimi her zamankinden daha sıkı tutuyor "Tenzile yavrum dayan... n’olur! Yavrum n’olur dayan" diyor... Onun hıçkırıklı sesini duyuyorum ama, O benimkini duyamıyor, Zaten cevapta veremiyorum artık ... Kendimi çok kötü hissediyorum... Nefes alamıyorum... Çok canım acıyor, Uykum geliyor... Uyumak istiyorum ama, Uyanamayacakmış gibi hissediyorum kendimi Ama yine de uyanmak istiyorum Annemi dışarıya çıkarıyorlar Anne, beni bırakma! Lütfen, annemi çıkarmayın! Beni duymuyorlar Elimi bıraktı, Üşüyorum ... Nefes alamıyorum... Göz kapaklarım kalkmıyor Çok uykum var... Neden annemi çıkarıyorlar? Neden beni düşünmüyorlar Nedenini bilmiyorum ama, Zaten beni düşünseler, Ben bu kadar hasta olmazdım. Annemin AŞI olmam gerektiğini bilmediğimden eminim, Eğer bilseydi ne pahasına olursa olsun, O bana bu AŞI’yı yaptırırdı. Ya babam... Babam da bilmiyor muydu aşı olmam gerektiğini... Sağlık ocağındaki hemşireler neden bana AŞI yapmadılar Benim bu kadar hasta olacağımı onlar da bilmiyorlar mıydı ? Onlarında çocukları benim kadar hasta olsaydı, Eminim ki onlar da annem kadar üzülürlerdi. Neden birileri anneme benim aşı olmam gerektiğini söylemedi ? Annemin bu kadar üzüleceğini düşünmediler mi ? Ya da.. ya da.. Kim biliyordu? AMA BEN AŞI OLMAM GEREKTİĞİNİ BİLMEDİĞİMDEN EMİNİM. Ben bilseydim, Benim elimde olsaydı, Uykum gel... 22.05.2002 *Leyla Bayazıt Ahmet Uçar'ın kızıdır.

Sosyal İzolasyon

Susan Sontag
Amerikalı deneme ve roman yazarı, insan hakları savunucusu

20. yüzyılın en etkili entelektüellerinden ve kültür eleştirmenlerinden olan Susan Sontag, sanat, kültür ve insan deneyimine dair keskin bakış açılarıyla tanınıyordu.

Belagat ve yalnızlık ilişkisine dair düşüncesi, dil anlayışının bireyin iç dünyasıyla olan bağlantısıyla alakalı olduğu yönündeydi.

Sontag, iyi konuşma, düşünceleri açık ve ikna edici bir şekilde ifade etme yeteneğinin, doğuştan gelen bir yeti olmadığına, izolasyonun bir sonucu olduğuna inanıyordu.

Toplumsal yaşamın egemen olduğu bir toplumda -ister ailelerde, ister gruplarda ya da toplumsal ortamlarda olsun- insanlar genellikle daha basit ifade biçimlerine başvuruyordu.

Sontag'a göre bir kimse ancak yalnız kaldığında ve kalabalıktan uzak olduğunda belagati geliştirebilirdi, çünkü bu izolasyon anlarında birey düşünceleriyle derinlemesine yüzleşebilir ve bunları açık bir şekilde ifade edebilirdi.

Sontag'ın dil hakkındaki fikirleri, kişisel kimlik, toplumsal yapılar ve insan durumunun kesişim noktalarını sıklıkla inceleyen daha geniş çalışmalarından şekillendi.

Birçok yazısında, fotografçılık, film ve edebiyat üzerine yazdığı çığır açıcı denemelerde olduğu gibi, izolasyonun yaratıcılık ve bireysellik üzerindeki etkisini araştırdı.

Sontag için belagat, statükoyu sorgulamaktan korkmayan gelişmiş, içe dönük bir zihnin işaretiydi. Bahsettiği "acı verici bireysellik", yalnız olmanın varoluşsal maliyetine işaret ediyordu, ancak aynı zamanda sağladığı yaratıcı özgürlüğe de.

Yalnızlık yoluyla, toplumsal beklentiler veya normlar tarafından şekillendirilmeyen, ancak bireyin kendi iç iletişiminden doğan daha otantik bir kendini ifade etme biçimi deneyimlenebilirdi.

Yalnızlık, sanat ve dil üzerine düşünceleri nesiller boyu düşünür ve sanatçıları etkilemeye devam etti.

Sontag'ın "kelimelerle düşünmenin" yalnızlıktan türemiş bir zihinsel izlenim olduğu iddiası, yaratıcılığın ve iletişimin doğasına dair önemli bir içgörü sunar.

Giderek daha fazla birbirine bağlı hale gelen, grup düşüncesinin ve kolektif deneyimlerin sıklıkla hakim olduğu bir dünyada, Sontag'ın fikirleri bize bireysel düşüncenin gücünü ve yalnızlığın dönüştürücü potansiyelini hatırlatıyor.

Çalışmaları, özellikle gürültü ve dikkat dağıtıcı uğraşlarla dolu bir dünyada, kendi seslerini duymaya çalışanlar için bugün de yankı bulmaya devam ediyor.

Kaynak: Classic Literature